Gina Koninkx Love & Seks 7 aug 2020, 12:00

Leestijd: 5 minuten

Cringe! Mijn eerste date na een relatie van 7 jaar was rampzalig én f*cking ongemakkelijk

Het leed achter daten: de afschuwelijke cringe momenten, zenuwachtige boertjes en meer. Na een relatie van 7 jaar werd het voor Beautify’s Gina tijd om weer te gaan daten. Na volledig de boot te hebben gemist met alle dating apps (hoewel nu blijkt dat ook dit rampzalig is) is ze inmiddels een paar maanden verder en deelt ze in alle eerlijkheid haar “dateleed” met jullie. Take some popcorn and enjoy.

Daten na een lange relatie

Na te zijn verhuisd naar mijn nieuwe stek in Amsterdam was ik helemaal ready to go go. En laten we wel eerlijk wezen, ik heb nadat het uitging twee weken in bed liggen janken. Kwam er redelijk snel bovenop. Combinatie van lieve, aanwezige vriendinnen en een relatie die sowieso al niet meer te redden viel. Lang verhaal kort: na deze twee weken zag ik weer in dat ik een 10 out of 10 ben en was ik benieuwd hoe ik in de markt zou liggen. Want ja, zo werkt dat blijkbaar bij datedrang.

Binnen mum van tijd downloadde ik de ene na de andere datingapp: Tinder, Happn, Inner Circle, Hinge, Bumble én Raya (waarover later meer, want: juice). Twee dingen: na één week swipen was ik er al weer klaar mee en je kunt dus echt een duimblessure krijgen van al dat geswipe. Ook daarover later meer.

Drang om te daten

Aanvankelijk had ik echt zin om te gaan daten. Niet in de minste plaats om te ervaren hoe dat is na zo’n lange relatie, ook omdat het me oprecht heel leuk leek nieuwe mensen te leren kennen. Daar ging ik, al swipend (met een profiel waar lekker over was nagedacht, al zeg ik het zelf) de wijde wereld in. Een paar matches en vrijwel identieke gesprekken later vond ik een boy die het wel zag zitten om met mij op date te gaan. Heb ik daar toen goed over nagedacht? Nee, maar ik wilde zó graag op date dat ik mijn eisenlijstje een beetje liet varen.

Nou ben ik behoorlijk zelfverzekerd (als je het nog niet doorhad na die 10/10) en had ik verwacht zero zenuwachtig te zijn voor mijn date. Kwam ik even van een koude kermis thuis. De date werd gepland en ik had maar liefst een week om me daarop voor te bereiden. Die week bleek ik ook zeker nodig te hebben want ik merkte dat naarmate de dag daar was ik steeds meer last kreeg van de zenuwen – en in mijn geval dus ook diarree.

De date

Het plan was om een ijsje te gaan halen en vervolgens met een wijntje (hoe millennial wil je het hebben) neer te strijken in het park. Zo gezegd, zo gedaan zou je zeggen. Niet voor mij, in alle paniek wilde ik nog omdraaien tot ik hem al zag staan. Overigens ligt dit volledig aan mijzelf, niet aan de ander. Het was nieuw, eng en mijn hoofd dacht simpelweg in errors. Ik vond het allereerst ontzettend raar om iemand niet plat op mijn telefoon te zien. Er stond een 3D versie van de jongen die ik tot voor kort als een 1D versie op mijn scherm had gezien. Rare gewaarwording. Hierdoor ontstond nog meer paniek, en vergat ik mijn eigen naam en leeftijd (hoe dan?).

Na een lange relatie was ik er ook nog eens aan gewend geraakt dat betalen niks raars is, totdat ik een ijsje ging halen van €1,75 en cringemoment numero uno te pakken had. WIE BETAALT DE SCHADE? Hoewel het om een pietluttig gedrag ging, ontstond bij mij paniek fase nummer twee. Hij betaalde, en ik vrat mezelf op van binnen. Vergat daardoor het ijsje, dat lekte over mijn hand. Nog meer paniek want nu plakte mijn hand ook nog eens en dat durfde ik niet te zeggen. Why tho.

Cringe, cringe, cringe

Waarom weet ik niet precies maar ik vond alles ongemakkelijk. Niet in de minste plaats omdat ik bij zoveel zenuwen én niet meer normaal kan praten én alles uit mijn handen laat vallen (inclusief mijn eigen waardigheid). Ik had in ieder geval al snel door dat dit echt geen type jongen was voor mij. Maar ja, hoe ga je dat aankaarten? Simpelweg niet. Probleem is dan alleen dat je acht uur lang in een park zit omdat je niet durft te zeggen dat je het niet naar je zin hebt. Leermomentje voor mezelf, dat dan weer wel.

Van ongemak begon ik maar over de gechipte eendjes in het park. Want wist jij dat nummertje C52 vaak hier bij de vijver chilt. Geen reactie. Na acht uur lang de tijd te hebben afgeteld (en één keer te zijn gaan wildplassen in het park met hem op de uitkijk) kon ik in ieder geval naar huis. Toen moest het rotste moment nog komen: het afwijzen.

De afwijzing

Hypocriet als ik ben wanneer ik mannen ervan beschuldig dat ze ghosten, heb ik dat eerlijk gezegd zelf ook een beetje gedaan. Ik durfde niet te zeggen dat ik het echt niet zag zitten om nog een keer af te spreken. Ik heb het een week laten lopen waarna hij zelf zei dat ik het prima kon zeggen dat ik hem niet nog een keer wilde zien. Alsnog heb ik een smoes bedacht, auch dat mag ik echt niet meer doen.

Toch vroeg hij enige tijd later of we dan niet nog een keer lowkey konden gaan sporten in het park. In alle paniek gereageerd dat ik een zware blessure heb. Van die blessure was niks meer te merken toen ik een week later een story postte op Instagram sportend met mijn roomie in het park. Natuurlijk zag hij dat en kreeg ik een knipogende Emoji (lekker passief-agressief) naar mijn hoofd geslingerd met de vraag hoe het ging met mijn blessure. Die had ik redelijk verdiend.